Na 27 jaar vol liefde, toewijding en onvermoeibare inzet nemen Wilma en Theo afscheid als gezinshuisouders en gaan met pensioen. Een periode waarin zij talloze jongeren een warm en veilig thuis hebben geboden, een plek waar zij mochten groeien, zich ontwikkelen en vooral zichzelf konden zijn. We blikken samen terug met Wilma…
In aanraking met pleegzorg
Wilma en Theo wilden iets betekenen voor kinderen die een tweede thuis zochten. Campagnes over pleegzorg wekte hun interesse. In 1998 namen ze contact op met de toenmalige pleegzorgorganisatie ‘Voorziening voor Pleegzorg’. Na de Stap-training besloten ze hun hart en huis te openen voor langdurige pleegzorg. “Onze eerste pleegzoon was acht jaar oud, en enkele jaren later verwelkomden we een meisje van zes. We hebben door de jaren heen jongeren van 12 tot 18 jaar begeleid en hen ondersteund op weg naar zelfstandigheid. Het gaf ons een trots gevoel om te zien hoe zij hun eigen pad vonden en volwassen werden.”
De gewone dingen maken het bijzonder
In 2011 startten ze als gezinshuisouders en naast opvoeding en begeleiding was het gezinshuis vooral een plek waar jongeren konden ervaren hoe een gezin functioneert. “De gewone dingen maken het bijzonder—samen eten, verjaardagen vieren, zwemlessen volgen. Voor sommige jongeren waren hun ouders niet meer in beeld. Wij konden hen dat warme familiegevoel geven. Dat is iets wat we altijd koesteren.”
Bijzondere momenten
Door de jaren heen bleven er momenten die Wilma en Theo altijd bij zullen blijven. “Ik herinner me dat ik een kind van school haalde en andere kinderen riepen: ‘Hé, daar komt je moeder aan!’ Dat gaf haar een gevoel van erbij horen. Of die grote knuffel na een weekend weg; pure blijdschap. Dat zijn momenten die een leven lang meegaan.” Hoewel ze nu met pensioen gaan als gezinshuisouders, blijft de impact van hun zorg voelbaar. Voormalige pleegkinderen blijven contact houden, stellen vragen over recepten en bellen op bijzondere momenten in hun leven.
En nu met pensioen
“Wat ik het meest zal missen? De gesprekken aan tafel. Ik vond het fijn om verbonden te zijn met de jongere generatie. Het zal in het begin wennen zijn na al die jaren zorgen, regelen, managen, een lach, een traan, hoop, wanhoop, vallen en opstaan. Maar uiteindelijk trots dat al ‘onze’ jongeren op hun manier hun leven op de rit hebben en net als alle andere pubers/jong volwassenen nog voor veel uitdagingen zullen staan in de huidige maatschappij.k heb er alle vertrouwen in dat het ze gaat lukken en dat wij hen van een afstandje nog kunnen volgen en waar mogelijk, van advies kunnen dienen.”
Dank jullie wel!
Namens het team van Vigere hartelijk dank voor jullie nooit aflatende zorg. Jullie boden hun niet alleen een dak boven hun hoofd, maar vooral een thuis waar ze zich welkom en geliefd voelden. Jullie thuis zal altijd een thuis blijven in de herinneringen van de 18 jongeren die jullie hebben geholpen. En daarvoor zeggen we: dank jullie wel.
